Er werd 3 keer hardhandig op mijn deur geklopt en hysterisch "FIREEEEEEE" geroepen. Hun stemmen verrieden dat het menens was, maar toen ik uit mijn kamerdeur keek zag ik nergens vlammen om me heen springen. Ik besloot daarom onverstandig nog wat spullen bijeen te gooien: laptop, gsm, internationaal reispas, een broek en een t-shirt.
Bij het buitenkomen hing de hele gang al vol met rook, wat me direct in opperste staat van paniek bracht. I'm such a wuss. Met mijn buurvrouw liep ik de 12 verdiepingen naar beneden via de traphal die ik nog nooit had gebruikt. Blijkbaar gebruikt niemand die want de noodverlichting werkte niet en onderweg kwamen we een matras en een boekenkast midden op de trap tegen: niet de ideale vluchtroute.
Eenmaal beneden hadden we onszelf aan de achterkant buitengesloten, waardoor we via het aanpalende ziekenhuis over het hek moesten kruipen, mét behulp van opeengestapelde vuilnisbakken, heel erg McGyver! 5 brandweerwagens, afgebeten vingernagels en 2 uur wachten in het natte gras verder, bleken de liften de oorzaak te zijn. De liftmotor had brandgevat. Die bevindt zich bovenaan, en aangezien ik op de één na hoogste verdieping zit, hadden wij als eerste prijs. Ik was opgelucht, want heel even dacht ik dat de enkele aangebrande, gloeiendhete sperziebonen die ik een uurtje ervoor in de vuilnisbak had gekieperd de oorzaak waren. Oef.
De liften zijn buiten gebruik en het ziet ernaar uit dat ik de komende week een lange trapweg heb af te leggen tot de 11e verdieping.
De komende week zal ik ook een mailtje sturen naar de beheerder van het gebouw. De brandalarmen werkten niet (vandaar dat iedereen hysterisch op de deur kwam kloppen), de nooduitgang was niet verlicht en stond vol obstakels en eens we buiten waren konden we geen enkele weg op. Dat verdient toch wel een berispende vinger!
Tot zover mijn spannend dinsdagavond verhaal, waardoor ik kan overgaan tot het oorspronkelijke begin van mijn blogpost: mijn campingtripje 2 weekends geleden.
Mijn mede-stagiair trekt elke jaar in augustus een weekend naar Noord-Georgia om de meteorietenregen te aanschouwen, ver van alle lichtvervuiling voor optimaal zicht!
Eliyah ligt op 2 uur rijden van Atlanta, en het was de eerste keer dat ik buiten een Amerikaanse metropool kwam. Geen wolkenkrabbers meer, maar afgelegen huisjes, smoezelige tankstations met locals die zich op de stoep bezatten, kinderen met limonadestands en zelfs koeien!
Het kampeerterrein zelf was prachtig. Onze tenten stonden opgeslaan op een 'schiereilandje' van het gigantische Carter's Lake, waardoor we een prachtig uitzicht hadden en vlotjes konden zwemmen. We huurden een boot om het meer wat verder te verkennen en keken 's nachts naar de meteorieten. Ik heb er maar 3 gezien, al de rest miste ik doordat ik de verkeerde kant opkeek of net een insect aan het wegslaan was.
Ik roosterde mijn eerste marshmallow boven een kampvuurtje, en at die op tussen 2 pindaboterkoekjes en een laag Nutella. Geen al te succesvolle combinatie, maar iedereen vond het geweldig, dus ik ging maar mee in de Amerikaanse vozerij.
Het was een vermoeiend weekend. De hitte transformeerde mijn tent in een broeikas, wat slapen onmogelijk maakte, maar ik ben er zeker van dat het slangenverhaal er ook iets mee te maken had.
Toch deed het deugd de betonnen jungle eens achter me te laten en wat frisse lucht in te ademen!
Vorige vrijdag hadden we een afscheidsmaal op kantoor voor Jai, de enige andere voltijdse stagiair. Er was pizza voorzien en we bleven met z'n allen keuvelen tot een stuk in de namiddag. Wat extra pauze kon geen kwaad. Sinds maandag ben ik de enige voltijdse stagiair op kantoor tot midden september, waardoor ik heel wat van Jai's werk erbovenop heb gekregen. Het ziet er naar uit dat mijn volgende lunchpauzes achter de computer zullen plaatsvinden. Gelukkig doe ik het met plezier!
Nog 3,5 week te gaan. Ik heb nog enkele uitjes op het programma staan en er kom nog bezoek vanuit New York!
No comments:
Post a Comment